Review: Sonata Arctica 10 - 04 - 2014 Effenaar, Eindhoven

Op 14 december was het weer zo ver: ik drukte weer op de bekende knop met 'kaarten bestellen'. Geen moment heb ik getwijfeld of ik deze kaarten zou kopen. Sonata Arctica, een band waar ik met heel mijn hart van hou. Het zou voor mij dan ook de zesde keer in zeven jaar tijd worden dat ik de Finse metal mannen live zou gaan bewonderen.

En dan is het alweer donderdag. Die donderdag. We hadden besloten het rustig aan te doen en het voorprogramma over te slaan, Trick or Treat, we kenden ze toch niet. Helaas kwamen we met het parkeren in de problemen en raakte ik (onnodig) toch in de stress of we wel op tijd zouden komen. We liepen van onze niet-helemaal-legale parkeerplaats in snelle looppas naar de Effenaar, waar ik vluchtig vier mannen zag zitten achter bij het hek achter de venue. Mijn ogen dachten gelijk dat het vier van de vijf bandleden waren, maar mijn benen en hersenen dachten dat dat niet het geval kón zijn en dat we door moesten lopen om op tijd te komen. Ik zal er voor altijd spijt van hebben. De drama in mijn leven.

In de zaal aangekomen valt op dat het nog erg rustig is. We waren dus niet de enigen die besloten hadden dat het voorprogramma de moeite niet waard zou zijn. Op de achtergrond klonk wat goede, oude power metal, waarmee je de wachttijd goed door kon komen. Dat moest dan ook nog wel even, want zoals ik al aangaf, was het gestress voor niets geweest en heeft de band ons nog een ruim half uur laten staan wachten. Ondertussen konden we ons wel bezig houden met de verschillende roadies op het podium. De afgelopen maanden heb ik me vermaakt met de videoblogs van de band en konden we nu menig crewlid bij naam noemen. Niet dat ze ons zagen of kenden, maar het was leuk.

En eindelijk: daar waren ze... Sonata Arctica! De intro van het nieuwe nummer Larger than Life klonk door de zaal toen de bandleden één voor één het podium op kwamen lopen. Stiekem had ik gehoopt op een live versie van dit nummer, maar wetende dat het lied tien minuten tijd in beslag neemt en dat het vooral uit orchestra bestaat, had ik de hoop wel opgegeven. Ze hebben me gelukkig een paar minuutjes cadeau gedaan.

Er werd sterk begonnen met de eerste single van het nieuwe album (Pariah's Child), waar al snel duidelijk werd dat de band in topvorm was, maar het geluid niet. De rest van de avond werd het er helaas alleen maar slechter op. De zang stond te zacht en sommige delen van de muziek vielen weg door het slechte geluid. Uit ervaring weet ik gelukkig dat het aan de Effenaar lag, en niet aan mijn geliefde Finnen. 

Frontman Tony Kakko was weer zoals gewoonlijk helemaal in zijn element en wist precies hoe hij het publiek mee kon krijgen. Tijdens de nieuwe nummers was de massa nog wel wat kalm, naar mijn idee. Waar ik helemaal los kon gaan op de nieuwe hits, leek ik een van de weinigen te zijn die de moeite had genomen om de nummers in die twee weken tijd te leren kennen. Gelukkig was het publiek tijdens de oudere nummers zoals we het publiek kennen: vol enthousiasme en één en al gespring. Ik hoefde me dus niet helemaal te schamen voor mijn land.

Behalve het nieuwe album, was ook de bassist nieuw. De heer Pasi Kauppinen staat niet alleen bekend om zijn uitstekende baspartijen, maar ook om zijn gigantische bos haar. Het verbaasde me dan ook toen hij het podium betrad, zijn haar volledig in model zat. Echter na twee minuten spelen kon je het haar bijna zien opstijgen en zag je het in volume toenemen. Aan het eind van de avond was zijn hoofd bijna niet meer te vinden tussen al het haar. Heerlijk.

De mannen eindigden weer met het gebruikelijke We need some Vodka, waarna de zaal weer langzaam leeg stroomde. De adrenaline zou nog wel een uurtje of twee blijven hangen, want ik had een heerlijke avond gehad. Veel nummers gehoord waar ik op gehoopt had en het was eigenlijk toch ook alweer veel te lang geleden dat ik van hun live muziek had mogen genieten. 's Avonds in bed hield de piep in mijn oren me bijna wakker, waardoor ik nog bijna ging twijfelen of ik die zondag niet ook nog even naar de Melkweg zou gaan om ze nog maar eens te gaan bewonderen. Mijn wijze, en erg lege, portemonnee hield me tegen. Dan maar weer wachten op de volgende keer!

Om maar met de deurmat in huis te vallen...

...omdat 'Welkom' zeggen zo onorigineel is. Ik heb niet eens een deurmat.

Of je veel van deze blog mag verwachten weet ik niet. Of je het leuk gaat vinden weet ik ook niet. Ik doe dit dan ook niet voor jou, maar heerlijk egoïstisch voor mezelf. Ik hou er van om heerlijk kritische, sceptische teksten te schrijven. En terwijl ik dit schrijf, merk ik dat het niet werkt als ik tijdens het schrijven muziek op heb staan. Ik ga vanzelf met de muziek mee lopen blèren, waardoor ik, ondanks dat ik toch echt een vrouw ben, niet meer verder kan typen omdat de woorden door elkaar gaan lopen.

Zoals je uit de vorige alinea kan opmaken, kan ik nog weleens snel van onderwerp wisselen. Ik typ dan ook wat direct in me opkomt, of het nou met elkaar te maken heeft of niet. En dat heeft het altijd. Je hersenen maken altijd één of andere logische stap om bij het volgende te komen.

Anyway, ik wil geen beloftes doen als 'ik zal elke week een blog schrijven', want daar hou ik me niet aan. Daarbij vind ik dat ook te geforceerd. Ik schrijf op het moment dat ik voel dat ik moet schrijven of dat ik moet zeuren. Ik heb je gewaarschuwd. 

Iets wat me al meteen opviel, is het lettertype van deze blog, eentje waar ik niet zo van hou. Zo. Times New Roman doet me altijd aan Microsoft Office 2003 denken, en die tijd zijn we natuurlijk allang voorbij. Niet dat ik vind dat Times New Roman niet de hippe shit is, maar omdat ik na de vele verslagen nu wel zo'n hekel aan dat lettertype heb gekregen, dat ik het niet meer kan zien. Voorlopig blijft het bij deze blog bij Trebuchet, tenzij ik eens in een dolle bui ben, je weet maar nooit. Zoals nu. Ja, zo snel gaat dat.

Voor nu is het wel weer genoeg geweest, ik hoop binnenkort eens een review er doorheen te kunnen gooien, kijken hoe dat bevalt.



Hautoa.

Ja. Dat is een gek woord. Daarmee zal ik alles ondertekenen, dus wen er maar aan. Don't bother om het op te zoeken, je komt dan waarschijnlijk bij een Finse vertaling uit. Die is het niet.