Om maar met de deurmat in huis te vallen...

...omdat 'Welkom' zeggen zo onorigineel is. Ik heb niet eens een deurmat.

Of je veel van deze blog mag verwachten weet ik niet. Of je het leuk gaat vinden weet ik ook niet. Ik doe dit dan ook niet voor jou, maar heerlijk egoïstisch voor mezelf. Ik hou er van om heerlijk kritische, sceptische teksten te schrijven. En terwijl ik dit schrijf, merk ik dat het niet werkt als ik tijdens het schrijven muziek op heb staan. Ik ga vanzelf met de muziek mee lopen blèren, waardoor ik, ondanks dat ik toch echt een vrouw ben, niet meer verder kan typen omdat de woorden door elkaar gaan lopen.

Zoals je uit de vorige alinea kan opmaken, kan ik nog weleens snel van onderwerp wisselen. Ik typ dan ook wat direct in me opkomt, of het nou met elkaar te maken heeft of niet. En dat heeft het altijd. Je hersenen maken altijd één of andere logische stap om bij het volgende te komen.

Anyway, ik wil geen beloftes doen als 'ik zal elke week een blog schrijven', want daar hou ik me niet aan. Daarbij vind ik dat ook te geforceerd. Ik schrijf op het moment dat ik voel dat ik moet schrijven of dat ik moet zeuren. Ik heb je gewaarschuwd. 

Iets wat me al meteen opviel, is het lettertype van deze blog, eentje waar ik niet zo van hou. Zo. Times New Roman doet me altijd aan Microsoft Office 2003 denken, en die tijd zijn we natuurlijk allang voorbij. Niet dat ik vind dat Times New Roman niet de hippe shit is, maar omdat ik na de vele verslagen nu wel zo'n hekel aan dat lettertype heb gekregen, dat ik het niet meer kan zien. Voorlopig blijft het bij deze blog bij Trebuchet, tenzij ik eens in een dolle bui ben, je weet maar nooit. Zoals nu. Ja, zo snel gaat dat.

Voor nu is het wel weer genoeg geweest, ik hoop binnenkort eens een review er doorheen te kunnen gooien, kijken hoe dat bevalt.



Hautoa.

Ja. Dat is een gek woord. Daarmee zal ik alles ondertekenen, dus wen er maar aan. Don't bother om het op te zoeken, je komt dan waarschijnlijk bij een Finse vertaling uit. Die is het niet.